پرستاری از شوهر
هر انسانی در زمان سختی و بیماری، نیازمند به پرستار و غم‌خوار است، دلش می‌خواهد کسی با وی هم‌دردی کند، به وسیله نوازش و دل‌جویی دردهایش را تسکین دهد. به وسیله دل‌داری‌ها و تقویت‌های روحی اعصابش را آرامش بخشد، مردها همان کودکان سابق هستند که بزرگ شده‌اند، هنوز هم احتیاج به نوازش‌ها و محبت‌های مادر دارند، مرد وقتی با زنی پیمان زناشویی بست، انتظار دارد که همسر وی در مواقع گرفتاری و بیماری، درست مانند یک مادر مهربان، از وی پرستاری و دل‌جویی کند.
خانم محترم! اگر شوهرت بیمار شد، بیش از گذشته به او مهربانی کن، اظهار هم‌دردی و تأسف کن، چنان وانمود کن که از بیماری او به‌سختی در رنج هستی، اسباب استراحت را برایش فراهم ساز، بچه‌ها را ساکت کن تا اعصابش آرام گیرد، اگراحتیاج به دکتر و دارو دارد وسیله‌اش را فراهم ساز، هر غذایی را که میل دارد وبرایش خوب‌است فوراً تهیه کن، دم به دم از او احوال‌پرسی و دل‌جویی نما، سعی‌کن هرچه بیش‌تر در کنار بسترش بنشینی، اگر از شدت درد خوابش نمی‌برد، تلاش کن تا می‌توانی بیدار بمانی، وقتی به خواب رفتی گاهی که بیدار می‌شوی، سری‌به او بزن و اگر خواب نیست، احوال او را بپرس، اگر شب را به بی‌خوابی گذرانده، بامداد اظهار ناراحتی کن، نوازش ها و دل‌سوزی‌های تو دردهایش را تسکین‌می‌دهد و در بهبودی‌اش کمک می‌کند، به‌علاوه، این قبیل کارها را از علایم‌وفا، صمیمیت و محبت حقیقی می‌شمارد در نتیجه، به زندگی دل‌گرم می‌شود، نسبت به تو علاقه بیش‌تری پیدا می‌کند، اگر تو مریض شدی او نیز همین کارها را برای تو انجام می‌دهد.
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمود:
جهاد زن این است که خوب شوهرداری کند.[1]
[1]. همان، ج 103، ص 247