مذاکره و تفاهم
زن و شوهر قبلًا یا تنها زندگی می‌کردند یا عضو خانواده‌های دیگری بودند، اما پس‌از ازدواج، خانواده جدیدی را به وجود می‌آورند و زندگی نوین و مشترکی را آغاز می‌کنند. زندگی مشترکی که دو عضو مؤسس آن پیمان بسته‌اند در همه حال با هم باشند و با تعاون و تشریک مساعی زندگی جدید را سامان دهند.
گرچه دو عضو اساسی خانواده جدید ازجهت اخلاق، استعدادهای جسمانی و روانی، تربیت‌های خانوادگی، افکار و تمایلات، غالباً در شرایط یک‌سانی نیستند، بلکه کم یا زیاد دارای تفاوت‌هایی هستند، ولی به هر حال پیمان بسته‌اند و ناچارند زندگی جدید را ادامه دهند. شاید یک زن و شوهر در آغاز چنین بیندیشند که می‌توانند خواسته‌ها و تمایلات خود را برطرف دیگر تحمیل کنند و بر طبق دل‌خواه خود، او را بسازند، ولی اشتباه می‌کنند؛ زیرا چنین امری نه تنها تحقق پیدا نمی‌کند، بلکه جز نزاع و لج‌بازی و احیاناً آثارسوء بدتر، نتیجه دیگری در برندارد.
راه عاقلانه‌تر این است که زن و شوهر در آغاز زندگی سعی کنند با تمایلات و استعدادها و شرایط جسمانی و روانی یک‌دیگر آشنا شوند و با همین حال هم‌دیگر را بپذیرند و تحمل کنند، تصمیم بگیرند با مذاکره و تفاهم، برنامه‌منسجم و قابل عملی را برای خود تنظیم نمایند.
در آغاز با توجه به امکانات جسمانی و شرایط شغلی، با رعایت انصاف و واقع‌نگری، کارهای مربوط به زندگی را بین خودشان تقسیم نمایند تا وظیفه هر یک از آنان مشخص شود. البته تقسیم وظایف به این معنا نیست که در شرایط استثنایی به یاری یک‌دیگر نشتابند. با همین کیفیت یک یک امورمربوط به زندگی را به بحث و گفتگو بگذارند تا به تفاهم دوستانه و منصفانه برسند و اگردر جایی به تفاهم نرسیدند می‌توانند موضوع را با یک شخص خیر اندیش و آگاه، از خویشان یا غیرخویشان، در میان بگذارند و از او نظر خواهی کنند و به این صورت می‌توانند برای زندگی آینده خویش برنامه منصفانه و قابل عملی تهیه کنند، و متعهد شوند که به آن عمل نمایند. البته بهتر آن است که برنامه‌توافق شده را بر کاغذی بنویسند.
به علاوه تصمیم بگیرند که درباره حوادث پیش‌بینی نشده آینده و یا برای تجدید نظر در مسائل تدوین شده سابق، با بحث و گفتگو و مشاوره به تفاهم برسند.
توصیه می‌شود طرح و تنظیم این برنامه، در آغاز زندگی و پیش از شروع دعوا و کشمکش‌ها انجام بگیرد. با تنظیم چنین برنامه‌ای می‌توان از بیش‌ترِ اختلافات خانوادگی جلوگیری کرد، و زندگی را قرین آرامش، آسایش، خوش‌بختی، مودت، محبت، صفا و زیبایی قرار داد.[1]
[1] امینى، ابراهیم، همسردارى، 1جلد، بوستان کتاب (انتشارات دفتر تبلیغات اسلامى حوزه علمیه قم) - قم، چاپ: بیست و نهم، 1389.