امامت در لغت
امامت یعنى پیشوایى و امام به کسى گفته مىشود که مردم از افکار و رفتارش پیروى مىکنند؛ چه از صالحان و نیکوکاران باشد یا از بداندیشان و بدکاران، هم به پیشواى خوبان امام گفته مىشود، هم به پیشواى بدکاران و گمراهان. در قرآن نیز در هر دو معنا استعمال شده است.
قرآن مىگوید: ما از آنان امامانى برگزیدیم تا به امر ما مردم را هدایت کنند، چون صبر کردند و به آیات ما یقین داشتند. «1»
و درباره پیشوایان بد مىفرماید: ما آنان را امامانى قرار دادیم تا مردم را به آتش دوزخ دعوت کنند و در قیامت یارى نخواهند شد. «2»
(1). سجده، آیه 24: «وَجَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً یَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمّا صَبَرُوا وَکانُوا بِآیاتِنا یُوقِنُونَ».
(2). قصص، آیه 41: «وَجَعَلْناهُمْ أَئِمَّةً یَدْعُونَ إِلَى النّارِ وَیَوْمَ القِیامِةِ لا یُنْصَرُونَ».