یکى دیگر از فواید نماز، لذت روحى است؛ یعنى انسان نمازگزار از همین گفت و گوى خود با خدایش، لذتى نصیبش مىشود که با هیچ لذت دیگرى قابل مقایسه نیست. در روایتى آمده است:
لو یعلم المصلیّ ما فى هذا الصلاة ما انفتل؛[1]
اگر نمازگزار مى دانست که چه چیز در این نماز نهفته است هرگز از آن روى بر نمىگرداند.
مرحوم آیة اللّه بهجت قدس سره مى فرمود:
همین نماز را که ما با تهدید به چوب و تازیانه و عقوبت جهنمى شدن در صورت ترک آن انجام مىدهیم در نزد اهل دل از همه چیز لذیذتر است. نماز، جامى از لذتبخشترین لذتهاست که خوشگوارتر از این خمر در عالمِ وجود نیست.[2]
آیة اللّه میرزا حسین میرزا خلیل[3] (از علما و مراجع نجف اشرف) در سن نود سالگى مى فرموده است:
غذا خوردن براى من مانند این است که انبان و کیسه اى را پر کنم. من از خوردن غذا هیچ لذت نمىبرم، آنچه از آن لذت مى برم، نمازخواندن است.[4]
همچنین در حالات ایشان آوردهاند:
بعد از نماز صبح، در بالا سر حضرت على علیه السلام در مصلى مى ایستاد و تا طلوع آفتاب به نماز مشغول مى شد.
این همه مداومت و انجام دادن نمازهاى طولانى به سبب آن است که آنان از این کار، لذت روحى مى بردند. آرى همکلامى با معشوق، واقعاً لذت روحى دارد.
[1]. کلینى، کافى، ج3، ص265؛ حر عاملى، وسائل الشیعه، ج4، ص32.
[2]. محمدحسین رخشاد، در محضر آیهاللّه بهجت، ج1، ص122.
[3]. مقصود آیة اللّه میرزا حسین خلیلى تهرانى متوفاى1326 ق است که از مراجع ثلاث نجف در عصر مشروطه و از حامیان مشروطیت بود.
[4]. محمدحسین رخشاد، در محضر آیه اللّه بهجت، ج1، ص105.